අවාරය බැවින් ආහාරයක් සොයා ගැනීම පහසු නැතත් කුරුල්ලෝ අතොරක් නැතිව නද දෙති. තවත් දවසක අභියෝගය නොසැලී බාරගත් ලෙසින් ඒ මේ අත ඉගිළ යති. තුරක මලක් ගෙඩියක් නැතත් මේ අත්තටු ඇත්තෝ කුසගින්නෙන් පීඩා නොවිඳිති. අඹ ගස යට කුරුලු ලෑල්ලේ ඕනෑතරම් ආහාර තිබේ. ඒ කුරුලු ලෑල්ල අමාලිගේ අදහසකි.
සමාව අයදින බැල්මක් හෙළුෑ යුවතිය දෑතින් දෙකන අල්ලා ගත්තාය. වරදක් කළ බව පිළිගත්තේ නම් කන්පෙති අල්ලා ගනිමින් උඩ පැනීමේ දඬුවම ඇය බොහෝ වාරයක් විඳ තිබේ. ඒ ළමා කාලය ඉක්මවා යොවුන් වියට පැමිණියද ඇයට ඒ දඬුවම අමතක නොවේ.
“හොරෙං ගෙට රිංගා ගත්තම කොහොමද පොඩි නැන්දා වොෂ් එකක් දා ගන්නෙ...?”
සුනන්දා දෑතින් හිස බදා ගත්තාය.
“මට තේරෙන්නෙ නෑ අමා... ඔයත් එක්ක කොහොම ඉන්නද කියලා මට තේරෙන්නෑ... ඔයා ඇයි ඔය තරම් හිතුවක්කාර...? ඔයාට ඇයි බැරි කියන දේ අහගෙන කීකරුකමට ඉන්න...?”
නැන්දණිය පිළිබඳව දයාවක් පහළ වුවද අමාලි ඒ බවක් පළ නොකළාය.
“මෙතන මහ ලොකු ප්‍රශ්නයක් නෑනේ පොඩි නැන්දා... ඔයයි තාත්තයි දෙන්නම මේ පුංචි ම පුංචි දෙයක් ලොකු කරගෙන දඟලනවා බොරුවට...”
දෑත පහළ දැමූ සුනන්දා යුවතිය දෙස බැලුවාය.
“ළමිස්සියක් රෑ නවයට දහයට ගෙදර එන එක පුංචි ප්‍රශ්නයක් වෙන්නෙ කොහොමද අමා...?”
“අයියෝ... මම ගියේ මගේ වාහනේක නෙමේනේ... පාරෙ බස් එකේ... ඉතිං තුනයි තිහේ ෂෝ එක ඉවර වෙලා බස් එකේ ගෙදර එද්දි ටිකක් රෑ වෙනවා නම්... අනිත් එක රෑ දවල් වෙන්නෙ පෘථිවියේ භ්‍රමණය හින්දා. ඒකට මට කරන්න දෙයක් නෑනේ... සෞරග්‍රහමණ්ඩලය පාලනය කරන්න පුළුවන්ද මං ව‍ෙග් මේ ඈත පිටිසර ගමක පුංචි කෙල්ලෙකුට...?”
සුනන්දා නැඟී සිටියේ යුවතියගේ මුවින් ෙම් දැන් පිටවූ වචන දළ කඩි රොත්තක් බවට පෙරළී සපා කෑ කලෙක මෙනි.
විදුලි පහන නොනිවා නින්දට යෑම මේ ගෙදර නීතියක් උල්ලංඝනය කිරීමක් බව හොඳින් දැන දැනත් ඇය ඇගේ ඇ‍ඳේ වැතිරුණා ය.
ඇය තදින් කෝපයට පත්වූ බව වටහාගත් අමාලි සිනාව මැඬ ගනිමින් “පොඩි නැන්දා...” යි හඬ ගෑවාය.
සුනන්දා පොරෝනය ඇද හිස වසා ගත්තාය. මේ හිතුවක්කාර කෙල්ල සමඟ තවදුරටත් වාද කරන්නට ඇය සූදානම් නැත.
“ගුඩ් නයිඩ් පොඩි නැන්දා...” යි කීවද දෙනෙත පියා ගන්නවා වෙනුවට අමාලි ඇ‍ඳෙන් බැස්සාය.
“යන්න යන්න.. එන්න එපා මගෙ ළඟට.”
හෙමින් සීරු‍ෙව් තමා සමීපයෙහි වැතිරුණු යුවතිය පලවා හරින්න වෑයම් කරමින් සුනන්දා අණ කළාය.
“බෑ... බෑ... මං මගේ පොඩි නැන්දා දාලා කොහෙවත් යන්නෙ නෑ...”
අමාලි සිය නැන්දණියට තුරුලු වූවාය. ඒ යෞවන ස්පර්ශය විසින් මෘදු මොළොක් කරවන ලද සිත, නෙත තෙමා දැමූ හෙයින් සුනන්දා තව කිසිවක් නොපැවසුවාය.
කාමරයට එබී බැලූ සිරිමාන්න එකම ඇඳක තුරුලුව හිඳින නැගණිය හා දියණිය දකිමින් සුසුමක් හෙළුවේය. විදුලි පහන දැල්වී තිබීමද අමාලිගේ ඇඳ හිස්ව තිබීමද කෝපයට කරුණක් වුවද ඔහු නිහඬව ආපසු හැරුණේය.
අවාරය බැවින් ආහාරයක් සොයා ගැනීම පහසු නැතත් කුරුල්ලෝ අතොරක් නැතිව නද දෙති. තවත් දවසක අභියෝගය නොසැලී බාරගත් ලෙසින් ඒ මේ අත ඉගිළ යති. තුරක මලක් ගෙඩියක් නැතත් මේ අත්තටු ඇත්තෝ කුසගින්නෙන් පීඩා නොවිඳිති. අඹ ගස යට කුරුලු ලෑල්ලේ ඕනෑතරම් ආහාර තිබේ. ඒ කුරුලු ලෑල්ල අමාලිගේ අදහසකි.
“සතෙකුට කන්ඩ ටිකක් දෙන එක කොච්චර පිනක්ද ආ?” කී සුනන්දා ඒ සත්කාර්යයට ඉත සිතින් දායක වූවාය.
“අනේ මං නං පිනක් බලාගෙන නෙමේ පොඩි නැන්දෙ...”
“එහෙනං?” යි අසන්නට සුනන්දා මැළි වූවාය. දෙවසරක් තිස්සේ දකින්නට බලාපොරොත්තු වූ රුවක සේයාව මැවි මැවී ගියෙන් ඇය සුසුමක් හෙළුවාය. දියණිය කුරුලු ලෑල්ල උදෙසා වෙහෙසෙන්නේ ද ඒ බලාපොරොත්තුවෙන් බව ඇයට සිතුණාය.
“ගුඩ් මෝනින්. කට්ටියට ම බඩගිනිද..? මොකද මේ මෙච්චර සද්ද කරන්නේ?”
අමාලි මිදුලට බසින්නේ බත් පමණක් නොව ගස්ලබු කැබැල්ලක් ද ඔසවාගෙනය.
“මොකද අනේ ඔච්චර කෑදර...? මං නං දැකලා නෑ මෙච්චර කෑදර කුරුල්ලො ටිකක්...”
ඇය කුරුල්ලන් සමඟ පිළිසඳරෙහි පසුවන අතරේ ඉස්තෝප්පුවේ හිඳගෙන සිටින සිරිමාන්නට තේ කෝප්පය ගෙන එන්නේ සුනන්දා ය.
“සීනි ඇද්ද අයියේ?”
ඔහු පළමු උගුර පානය කරන තෙක් රැඳී සිටින ඇය එසේ අසන්නට ද අමතක නොකරයි.
“සීනි ටිකක් අඩුවෙන් දාන එක හොඳයි..”
ඔහුගේ වියළි හඬ ඇගේ බලාපොරොත්තුව බිඳ දමයි. දෙවසරක් තිස්සේ එකම හඬ වෙනස් නොවන වියළි හඬ. දෙවසරකට පෙර ඔහු උදෑසන තේ කෝප්පය වෙනුවෙන් කුස්සියට එන්නට පුරුදුව සිටියේය. දෙන්නා දෙමහල්ලන්ගේ පිළිසඳරට ඉඩදී සුනන්දා ඉදල අතට ගනියි. අරුණාලෝකයෙම නැහැවෙමින් මිදුල අතුපිල ගෑමෙන් ඇය ලබන්නේ මහත් ප්‍රීති ප්‍රමෝදයකි. අනෙක් අතට සිය සොහොයුරාගේ දරු පවුල තුළ තමා බාධකයක් නොඑසේ නම් කරදරයකැයි යන ළතැවිල්ලෙන් ගැලවෙන්නට ද ඇය අපො‍ෙහාසත් වෙයි. එහෙයින් අඹු සැමියන් හට නිදහසේ ඉන්නට ඉඩ හැර තමා වැඩක් පළක නිරතවිය යුතු බව නිතර හඟින්නට සුනන්දා වග බලා ගනියි.
“අයියා අද ටවුමට යනවද?”
නිහඬවම තේ කෝප්පය හිස් කරන සොහොයුරා පිළිබඳව හට ගත් දයානුකම්පාව ඇගේ ස්වරයේ තැවරී තිබිණ.
“ඇයි? මුකුත් ගේන්න තියෙනවද?”
“මේ නෑ... ඒකට නං ඉතිං පොළට යන්න බැරියෑ හවස් වෙලා.”
අමාලි කැටිව පොළට යෑමට සුනන්දා පුරුදුව සිටියි. එය වෙහෙසකර ගමනකැයි යුවතිය ද කිසි විටෙකත් නොසිතයි.
“බෙහෙත් මුකුත් ෙග්න්න ඕනද?”
සිරිමාන්න නැගණිය දෙස එක එල්ලේ බැලුවේය. සාමාන්‍යයෙන් ඔහු ඇගේ දෑස මඟ හරියි. ඇයට ඇගේ ලෝකයක් තනා ගන්නට ඉඩ නොදීමෙන් තමා මහත් වරදක් සිදු කළේ යැයි ඔහු නිතර පසුතැවෙයි. ඔත්පළවූ මවට ඇය උපස්ථාන කරන්නට ඇය ඇගේ භද්‍ර යෞවනය කැප කළාය. හත්අට අවුරුද්දක්ම ගිලන්ව හුන් මව මිය යෑමෙන් පසුව සිරිමාන්න නැගණියට විවාහයක් කර දීමට නොවෙහෙසුණා නොවේ. එහෙත් හතළිස්විය ඉක්මවූ සුනන්දා වෙනුවෙන් තවදුරටත් වෙහෙසෙන්නට කපුවා කැමති වූයේ නැත. ඔහු ගෙනා මංගල යෝජනා කීපයක් ම මනමාලයාගේ අකැමැත්ත හේතුවෙන් ව්‍යර්ථ විය. මනාලයන් දෙදෙනෙකු සිරිමාන්නගේ සිත් නොගත්තේය. සුනන්දා කවරෙකුට හෝ කැමැත්තක් අකමැත්තක් නොදැක්වූවාය. නෑනණ්ඩියගේ කිව යුතු තරමේ අකාරුණික කමක් නැතත් ඇය හුස්ම වැටෙන ඕනෑම මිනිහෙකු සමඟ විවාහ වන්නට හිත හදාගෙන සිටියාය. එහිලා මූලිකව බලපැවැත්වූයේ සොහොයුරාගේ කුඩා පවුලට තමා හිරිහැරයකැයි යන හැඟීමය. හැකිතාක් ඉක්මනින් විවාහ වී පිටව යෑමට ඇයට උවමනා විය.
තේ මේසද කෑම මේස ද සූදානම් කිරීම අනිවාර්ය අංගයක් වූ සති අන්තයන් ගෙවී ගියේය. එය නිරර්ථක වියදමක් බව සුනන්දා පසක් කර ගත්තේ බලවත් වේදනාව මැඬ ගනිමිනි. පතිකුලයක සිහිනය සදහට ම අමතක කර දමන්නට ඇය තීරණය කළාය.
“ආයෙ මට මනමාලයෝ හොයන්න එපා අයියේ...” යි එක්තරා සිහි කටයුතු හැන්දෑවක ඇය වියළි හඬකින් පැවසුවාය.
“ඇයි?”
නැගණිය වෙනුවෙන් වසර කීපයක් ම තිස්සේ වියදම් කරන්නට සිදුවීම පිළිබඳව බිරියගෙන් විරෝධයක් එල්ල නොවීම මහත් සහනයක් වූයෙන් ඔහු පරාජය භාර ගන්නට සූදානම්ව නොසිටියේය.
“මං කසාද බඳින්නෙ නෑ....”
“ඇයි?”
සොහොයුරාගේ විමතිය ද කෝපය ද ගණනකට නොගත් ඇය “අයියා කැමති නැත්තං මං මෙහෙ ඉන්නවට මං මහණ වෙනවා...” යි සිය තීරණය දැනුම් දුන්නාය.
“කෙනෙක් මහණ වෙන්න ඕන අයියගෙ ගෙදර ඉන්න දෙන් නැත්තං විතරද...” යි ඇසූ සිරිමාන්න ශෝකී මඳහසක් මුව’ගට නංවා ගත්තේය.
“අනිත් එක මේක මගේ ගෙදර නෙමේ. අපේ ගෙදර. අපේ ගෙදර නංගිට ඉන්න බැරි නම් මටත් ඉන්න බෑ...”
ඒ කතාවෙන් ඇය කොතෙක් නම් සැනහී ගියේදැයි ඔහු කිසි කලෙකත් වටහා නොගන්නා බව නිසැකය... එමෙන්ම ඇය පිටව නොයෑම පිළිබඳව ඔහු පසුගිය දෙවසර මුළුල්ලෙහි ලැබූ සැනසිල්ලේ තරම ඇයද නියමය කරගන්නට අපො‍ෙහාසත්ය. නව යොවුන් දියණියක සමඟ තනිවූ පියෙකුට තමාගේම නැගණිය සැනසීමක් මෙන් ම ධෛර්යයක් ද වෙයි.
“නෑ අයියෙ... මේ ළමයා මෙහෙම ඉඳලා හරියයිද...”
සිරිමාන්නගේ දෙනෙත යොමු වන්නේ තවමත් අඹ ගස යට රැඳී සිටින දියණිය වෙතය.
“යනව නේද ඉංග්‍රීසි කෝස් එකකට?”
“ඔය යන්නෙ....”
සුනන්දාගේ ස්වරයෙහි සන්තාපය සිරිමාන්නට වැටහෙයි.
“ඇයි? කොල්ලෙක් එක්කවත් පැටලිල්ලක් හදාගෙනද?” යි ඔහු ඇසුවේ කඩිනමිනි. ගිනි පුපුරක් ළය මත පතිතවූ කලෙක මෙන් ඔහුට වේදනාවක් දැනිණ.
“එහෙම නම් තව කමක් නෑ. ඔය වයසෙදි ඉතිං කෙල්ලෙක් කොල්ලෙක් එක්ක යාළුවෙන එක පුදුමයක් යැ...”
ඔහු සැනසුම් සුසුමක් හෙළුවේය.
“එහෙනම් ඉතිං මොකක්ද ප්‍රශ්නෙ?”
“මේ ළමයා තාම හෙවිල්ල අතෑරලා නෑ අයියෙ...”
නැවතත් ඔහුගේ ළය රිදුම් දුන්නේය.
“ඒක එහෙම නූණා නම්නෙ පුදුම නංගියේ. එක පාරටම තමුන්ගෙ අම්මව අතුරුදහන් වුණාම හොයන්ඩ තමා තියෙන්නෙ ජීවිත කාලෙම...”
සුනන්දා හිස් කෝප්පය බාර ගත්තේ නොසතුටිනි.
“ඔය පන්ති යනවා කිය කියා චම්පා අක්කව හොයන්න යනවද කව්ද දන්නෙ...”
සිරිමාන්න නැඟී සිටියේය.
“දුවට තියා මටත් බෑ තවම චම්පව හොයන එක නවත්තන්න.”
“තේරුමක් නෑ අයියෙ... අපට දැං තියෙන්නෙ චම්පා අක්කා වෙනුවෙන් පිනක් දහමක් කරන්ට...”
ඔහුගේ මුහුණ වේදනාවෙන් විකෘතව ගියේය. ළය ගිනිපුපුර ගිනි මැලයක්ව ඇවිළෙන වග ඒ මුහුණ කියා පෑවේය.
“නංගිට පිස්සුද?” යි ඔහු මහ හඬින් ඇසුවේය.
ලබන සතියට...
from silumina sithmalyaya
0 Comments