අතරමඟ යුවතිය
වැස්ස පෑව්වේ ය. සවස දෙකහමාරට පමණ ඇත.
කොබෝ ලීල මල් පොකුරු හීන් පොදේ තිගැස්සෙමින් තිබිණ.
මා සිටියේ ගලේ කඩේ හන්දියේ බස් මඟ නිවහනේ ය.
මට පිටු පා සිටි යුවතිය දිගු ඇමතුමක් නිමා කළා ය. ඇය ලස්සන ය. අසල සිටි තරුණයන් ගේ ඇස් ඈ වෙත ගොස් තිබුණේ එහෙයිනි.
ඇය කෙළින් ම මදෙස බැලුවා ය.
‘ශ්‍රියානි මිස්ගෙ අයිය නේද?” ඒ බැල්ම ළෙන්ගතු ය.
‘ඔව් මෙයා ගංතෙර ගෙදරද?”
‘අනේ නෑ. මං කොළඹ. මිස් අපිට ඉගැන්නුව. සර් මිස් එක්ක ටවුමෙ යද්දි මං සර් කවුද කියල මිස්ගෙන් දැනගෙන තියනව”
‘මතක තියාගෙන හිටියට ස්තුතියි. මට හරි සතුටුයි. සිංහල වගේමයි ........ ගියාට”
ඈ දිගු සිනාවක් පෑවා ය.
‘නෑ අපි සිංහල. ඒක අපේ ගෙදරට ළඟ කොලේජ් එක. ඒකෙ සිංහල අයත් ඉන්නව. ටීචර් සැපෙන් ද?”
‘ඔව් සනීපෙන් ඉන්නව. මෙතන ඉඳල කිලෝමීටරයයි. වීල් පාක්එකේ අය ගේ දන්නව”
‘කමක් නෑ. පස්සෙ වෙලාවක එනව. සර්ගෙ කවි මා ළඟ තියනව”
‘මොකක්ද නම?”
‘නීටා. මොරවක දෙණියාය මට හොඳට හුරුයි. අවුරුදු ගාණක් ඉඳල තියනව”
‘දැනගත්තට සතුටුයි”
රියක් පැමිණ නතර විය.
මගෙන් සමුගත් යුවතිය රියැදුරු තරුණයාට මා හඳුන්වා දුන්නා ය
‘මල්ලි, මේ අපේ ශ්‍රියානි මිස්ගෙ අයිය”
‘ආ එහෙමද? නඟින්න. කොළඹ ද යන්නෙ?”
‘ස්තුතියි පුතා. මං පාණදුරේට”
‘ගිහිං ඇරලන්නං. නඟින්න”
ගුරු බැතිය මෙබඳු ය. යුවතියට ඉගැන්වූ ගුරුවරිය ගෙදරය. ඇගේ නමින් නෑයා හරසර විඳින මහත!
කිරිළිපණේ පියදාස මුණසිංහ මහතා විසින් යොමු කරන ලද ලිපියක් ඇසුරෙනි.
රෑ ඇමතුම
ඈ එදින රෑ ගෙදර වැඩපළ නිම කර නින්දට යෑමට සූදානම් වන විට ගෙදර දුරකතනය නාද විය. සැමියා ඒ වන විටත් අඩ නින්දේ සිටි බැවින් ඇය ගොස් රිසිවරය අතට ගත්තා ය.
‘හලෝ’
කිසිදු ප්‍රතිචාරයක් නැතිව ම ඇමතුම විසන්ධි විය.
රිසිවරය තැබූ ඇය ආපසු හැරෙන විට ම දුරකථනය යළිත් නාද විය. ඇය නැවත ද රිසිවරය අතට ගෙන ‘හලෝ’ කීවා ය. යළිදු ඇමතුම විසන්ධි විය.
ඇය රිසිවරය තැබුවා ය.
පසුදා පහන් විය.
‘අර ඊයෙ රෑ කවුද කතා කෙරුවේ’ සැමියා ඇසුවේ ය.
ඇය සිදු වූ දේ කීවා ය.
සැමියා නිහඬ විය. මිනිස් ස්වභාවයේ හැටි! සැකයේ ගිනි පුපුරු අළු යට සැඟවී ගියේ ය.
සැඟවුණු ගිනි පුපුරු විටින් විට ඇවිළී ගෙදර සාමය බිඳී ගියේ ය.
ප්‍රශ්නය පොලිසියට ද ගියේ ය.
පොලිසිය මඟින් දෙදෙනා මනෝ වෛද්‍යවරයකු වෙත යොමු කැරිණ.
මනෝ වෛද්‍යවරයා දෙදෙනාට ම සාවධාන ව සවන් දුන්නේ ය.
‘ඔය කියන දවසෙ රෑ ඇමතුම ආපු අංකයට ඔයගොල්ලො ඇමතුමක් අරගෙන බැලුවේ නැද්ද?’ මනෝ වෛද්‍යවරයා ඇසුවේ ය. දෙදෙනා ම නැතැයි කීහ.
වෛද්‍යවරයා අදාළ අංකය ඉල්ලා ගෙන ඊට ඇමතුමක් ගත්තේ ලැබෙන ප්‍රතිචාරය දෙදෙනාට ම ඇසෙන්නට සලස්වමිනි.
‘පහුගිය සතියෙ දවසක රෑ ඔයා දෙසැරයක්ම එකම දුරකතන අංකයක් අමතලා තියෙනවා. ඒ මොකද කියලා කියන්ඩ පුළුවන්ද?’
‘ඔව් මට ඒක මතකයි. හදිස්සියෙ ඇමතුමක් ගන්නකොට අංකය වැරැදුණා. ඒකයි සිද්ධ වුණේ’
කාරණය කාටත් පැහැදිලි විය. සැමියා ගේ බිරිය ගේ මෙන් ම මනෝ වෛද්‍යවරයා ගේ ද මුහුණු එකවර සිනාවෙන් පිරී ගියේ ය.
හැඳල, වත්තල, අ. ද. සුනිල් මහතා විසින් යොමු කරන ලද ලිපියක් ඇසුරෙනි.
පුතු වරුණ
කලක පටන් අප සිත්හි පැවති සිහිනයකි. ඒ වූ කලි අප සරසවි මිතුරු මිතුරියන් ගේ සුහද හමුවකි. පසු ගිය දා කටුනායක හෝටලයක දී තිස්අට වසරකට පසු හමු වී අපි අපේ සිහිනය සැබෑකර ගතිමු.
එදා නව යොවුනන් හැටියට සරසවියෙන් පිට ව රටේ විසිරී සේවාවනට ගිය අප ඇතැම් දෙනා විශ්‍රාම යන තුරුත් නැවත මුණ ගැසී තිබුණේ නැත. එහෙත් පැසුණු හිසින් ශාලාවට ඇතුළු වූ ඔවුන් ගේ වත සැරසී තිබුණේ යොවුන් වියේ තිබූ ළෙන්ගතු සිනාවෙන් ම ය. සරසවි කැන්ටිමේ බංකුවේ වාඩි වී සොයුරු පෙමින් එක බත්පත බෙදාගෙන කෑ අප නැවත හමුවීම ආනන්දයක් ම විය.
සිනා කතා ආදියෙන් පිරුණු තොරතුරු විචාරද්දී මේ සුවිශේෂ හමුවට නොපැමිණි අය ගැන ද මෙනෙහි විණ. අප කාටත් වැඩිමහලු සොහොයුරකු ව සිටි සුනිල් අයියා කලක පටන් අසනීපයෙන් සිටි හෙයින් ඔහු ගේ පැමිණීම සැක සහිත විය.
රැස්වීම ඇරඹීමට මොහොතක් තිබිය දී අප පුදුමට පත් කරවමින් සුනිල් අයියා සිය බිරිය හා තරුණ පුතු සමඟ ශාලාවට ඇතුළු විය. මේ මිතුරු හමුව සිය පියා ගේ මානසික සුවයට බෙහෙවින් වැදගත් බව වටහා ගත් පුතු සිය මා පියන් කැඳවා ගෙනැවිත් තිබුණේ රත්නපුරේ සිට ය. ගුවන්යානා ඉංජිනේරුවකු වූ පුතු ගේ කැපකිරීම විශිෂ්ට විය.
පුතු ආපසු යන්නට කිසිදු හදිසියක් නොපෙන්වා අපගේ පැරණි රසාංගවලට සවන් දෙමින් පැය ගණනක් ම සිටියේ ය. ඔහු සිය පියා මේ හමුවෙන් විඳින සතුට හදවතින් ම උකහා ගන්නා බව පෙනිණ. පැරණි මිතුරන් සමඟ සතුටින් දොඩන පියා දෙස බලාසිටි පුතු ගේ මුහුණෙහි වූයේ සුපසන් බවකි.
ඕස්ට්‍රේලියාවේ මෙල්බර්න්හි ශ්‍රියානි මහත්මිය විසින් යොමු කරන ලද ලිපියක් ඇසුරෙනි.
නෙළුම්විල
සිළුමිණ,
ලේක්හවුස්,
කොළඹ 10.
from silumina sithmalyaya
0 Comments