“අනේ මංදා මොනවා කරන්නද කියලා... කුස්සියේ දොර ඇරලා හිමීට ගෙට ගන්නවද මේ ළමයව... ඒත් ඉතිං අයියට සද්දෙ ඇහුණොත් හොඳටම බනී.
අයියම කොයි වෙලාවක හරි දොර ඇරලා කෙල්ලව ගෙට ගන්නකං බලං ඉන්නවද... අනේ මොන හිතකිං ඉන්නවද මං ගෙට වෙලා අමා එළියෙ සීතලේ කළුවරේ ඉද්දි...
ගෑනු ළමයෙක් නේද...”
උඳුවප් මාසය ඇරඹුණා පමණි. රෑ අහසේ මේසා තරු දිදුලන බවක් කොහෙත්ම නොසිතූ ඇය පළමුව පුදුමයට පත් වූවාය. අයා ගත් දෑසින් උඩ බලා ඉන්නා කෙල්ල ගෙමිදුලේ අඬ අඳුරේ සලිත වන අවතාරයක් වගේය. තරු එළිය නොව රැය මුළුල්ලේ දොරට ඉහළින් දැල්වෙන විදුලි බුබුළේ මලානික එළියෙන් ගන අඳුර සිහින් තීරුවලට ඉරා දැමෙයි. එහෙත් ඒ එළියම එළියේ දුබල බවත් අඳුරේ ප්‍රබල බවත් මනාව ඉස්මතු කරයි.
“දෙයියනේ... තරු ගොඩයි... මෙච්චර තරු තියෙනවද අහසේ...?”
දහඅට අවුරුද්දක යුවතියක ප්‍රමුදිත වූයේ කුඩා දැරියක පරිද්දෙනි. අහසට පොළොවට ඇලුම් කරන එකියක වන ඇය ඒ අන්ධකාර අහසේ විසිරුණු මිණිකැටසේ දිදුලන අපමණ තාරකා දකිමින් විස්මයද සොම්නසද එකවර අත් වින්දාය.
“අනේ... කොච්චර ලස්සනද”
ඇය නැවත නැවතත් රෑ අහසේ චමත්කාරය වර්ණනා කළාය.
“ලස්සන පෙනෙයි. අන්න අයියට හොඳටම තරහ ගිහිල්ල ඉන්නෙ.”
සුනන්දා හඬ නොනැ‍ඟෙන තරමට පරෙස්සම් සහගත වූ නිසා නොව සොබා සෞන්දර්යෙන් මුසපත්වීම නිසා තාවකාලිකව බිහිරි වූ යුවතිය තැති නොගත්තාය. කොහොමටත් මෙපරිද්දෙන් ගෙදර එන්නට ප්‍රමාද වූ රැයක සිරිමාන්නට රහසින් අමාලි වෙත එන්නට සුනන්දා වගබලා ගනියි. ඉලන්දාරියෙකු මෙන් හැසිරෙන දියණිය කෙරෙහි නොකිපී ඉන්නට සිරිමාන්න තැත් නොකරනවා නොවේ. එහෙත් දින කීපයකට වරක් ඇය ඔහුගේ ඉවසීම උර ගා බලන්නීය. සහෝදරයාත් ඥාති දියණියත් අතර කලහයට මැදිවන සුනන්දා විඳින්නේ මහත් වූ පීඩාවකි.
“අමා...”
තවමත් උඩ බලාගෙන ඉන්නා යුවතිය වෙත ඇය ළං වූයේ නොඉවසිල්ලෙනි.
“බලන්න පොඩි නැන්දෙ බලන්න අහසෙ ලස්සන... තරු ගොඩයි... කවදාවත් ගණන් කරලා ඉවර කරන්න බැරි තරමට තරු...”
සුනන්දාගේ ඇ‍‍ඟේ එල්ලෙමින් අමාලි කියාගෙන යන්නේ දැරියක මෙනි.
“තරු ගනින්න නෙමේ. තරු විසිවෙන්න පාර වදී අයියාගෙන්... මං දන්නෙ නෑ ඔන්න...”
ඒ අනතුරු ඇඟවීමෙන් අමාලි බියපත් නොවූවාය. ඇය ඔය කතාව බොහෝ වාරයක් අසා තිබේ.
“ඉතිං මං ගියේ නාට්‍යයක් බලන්නනේ...”
“මොන නාට්‍යද ළමයෝ..? අනිත් එක මෙච්චර රෑ වෙනකං ඉන්නවද ගෑනු ළමයෙක් ගෙදර එන්න..?”
සුනන්දාගේ ස්වරයෙහි නොමනාපය තැවරී තිබිණ.
“නාට්‍යයක් චිත්‍රපටයක් බලන්නෙ නැති සින්දුවක් අහන්නෙ නැති පොතක් කියවන්නෙ නැති මනුස්සයෙක්ගෙං ඇති වැඩේ මොකක්ද පොඩි නැන්දෙ..?”
“උත්තර නම් තියෙනවා ඕන දේකට... යං යං... දැංවත් යං ගෙට..”
සංජුලා අත්බෑගය පද්දමින් දඟකාර බැල්මක් හෙළුවාය.
“ලොකු බොස් මට අවසර ෙදයිද ගෙට ඇතුළු වෙන්න?”
“කාටද අමා ඔයා ඔය කතා කරන්නෙ?”
නිවෙසට ඇතුළු වීමට පෙර සුනන්දා යුවතිය දෙස රවා බලන්නට අමතක නොකළාය.
“මම කතා කරන්නෙ මිස්ට සිරිමාන්න ගැන පොඩි නැන්දෙ..”
දොරකඩට පැමිණි මිනිසා සිය දියණිය නුදුටුවාක් මෙන් සොහොයුරියට කතා කළේය. විදුලි පහනේ ආලෝකය ඔහු වෙත එක්තරා අන්දමක අද්භූත බවක් ගෙන එයි.
“ඇයි මේ දොර ඇරලා?”
ඒ තියුණු බැල්මද රළු පරළු හඬද සුනන්දා හඩවාලන තරම දුටු අමාලි මුවග නැඟී සාවඥ සිනාව සඟවා ගත්තාය.
“නෑ අයියෙ... මේ... මේ”
අතකින් හිස කසමින් හෙළූ බැගෑබර බැල්ම නොතැකූ සිරිමාන්න ඇය ඇතුල් වූ කෙනෙහි දොර වසා දැමුවේය.
“තාත්තෙ... තාත්තෙ...” යි අමාලි මහ හඬින් කෑගැසුවාය. සිය පියා ඒ සා නිර්දය වනු ඇතැයි ඇය නොසිතුවාය.
“අ.. අනේ අයියෙ.. අමා?”
සුනන්දාගේ හැඬුම් හඬ ඇසිණ.
“ගෑනු ළමයෙක් තියා පිරිමි ළමයෙක්වත් හැන්දෑවෙ හයෙන් පස්සෙ ගෙදර එනවට මම කැමති නෑ නංගි.. මං ඒක සිය වතාවක් කියලා ඇතිනේ”
“අ... අමා.. නාට්‍යයක් බලන්න ගිහිල්ල තියෙන්නෙ...”
නැන්දණියගේ බියගුළු හඬ යුවතියගේ නොරිස්සුමද කෝපයද දෙගුණ තෙගුණ කරවයි. ඇය ගෙය වටා පසුපසට ගියේ තවදුරටත් ඒ සංවාදය අසා සිටින්නට ප්‍රිය නොකළ බැවිනි. අනෙක් අතට ආසන්න නගරයක වේදිකා නාට්‍යයක් රඟ දැක්වෙන්නේ නම් එය කෙසේ හෝ නරඹන්නට යාමට පුරුදුව සිටින අමාලිට රාත්‍රිය යනු බිය දනවන යමක් නොවේ. කුස්සියේ දොර ඇතුළතින් වසා දමන්නේ දොර පොල්ලක් හරස් අතට දැමීමෙන්. ඇය අත්බෑගය විවර කර පිටතට ගත්තේ දත් බුරුසුවකි. යතුරු නොලන දොර යතුරකින් නොව දත් බුරුසුවකින් විවර කරගන්නා හැටි ඇය දැන සිටියාය. ඒ අද ඊයේ පටන් නොවේ කාලාන්තරයකට ඉහතදීය.
නිවෙසේ ඉදිරිපස හා පිටුපස රැය පහන් වනතුරු විදුලි බුබුළු යුගලයක් දල්වා තිබීම ද සිරිමාන්න විසින් පනවා තිබෙන නීතියකි. එහෙයින් පිළිකන්නේ අඳුර පලවා හරින්නට දුබල වෑයමක නිරත වන විදුලි පහනේ ආලෝකය නිවෙසට රහසින් ඇතුළු වීමට යත්ත දරන යුවතියට පිහිට වෙයි.
දොර පළු දෙක එක්ව වසා ඇතද එහි හිදැසක් තුළින් දත් බුරුසුවේ මිට යවා දොර පොල්ල බිම හෙලන්නට අමාලිට වැඩි වේලාවක් ගත නොවීය. එහි හඬ රැයේ නිහඬතාවය විසින් ඕනෑවට වඩා තදින් උලුප්පාලන නමුදු තවමත් වැසූ දොරට මෙපිටින් සිටින බවට සැක නැති අයිය න‍ඟෝ පිළිබඳව කරදර නොවූ යුවතිය ජයග්‍රාහී සිනාවක් පෑවාය.
කණස්සල්ලෙම හේබා යමින් කාමරයට පිවිසි සුනන්දා විදුලි පහන දල්වන්නට පමා වූවාය. කාමරයෙන් නික්ම යෑමේදී විදුලි පහන නිවා දැමීම ද සිරිමාන්න පනවන ලද තවත් නීතියකි.
“බිත්තිවලට ලයිට් ඕනෙ නෑනෙ. කාමරේක කෙනෙක් ඉන්නව නම් විතරයි ඒ කාමරේ ලයිට් එකක් පත්තු වෙන්න ඕන.” යි ඔහු නිතර කියයි. එහෙත් අරපිරිමැස්ම මැනවින් පුරුදු පුහුණු කළ එකියක වන සුනන්දාට එවන් උපදෙස් උවමනා නැත. ඇය මුවින් නොබැණ හිස සලනවා පමණි. සිය සොහොයුරා පිළිබඳව ඇය සිත දයානුකම්පාව කවර කරුණක් නිසා වුව හීන නොවෙයි. දෙවසරක් පුරා වද වේදනා විඳින බවද එහෙත් ඒ බවක් නොපෙන්වා සිටින්නට වැර දරන බවද ඇය සිතන්නේ මවකගේ කලුණුබර හදිනි.
නව යෞවනියක මේ රැයේහි නි‍ෙවස තුළ විනා පිටත සිටිය යුතු නැති බව සිතමින් ඇය විදුලි පහන දැල්වූවාය.
“අනේ මංදා මොනවා කරන්නද කියලා... කුස්සියේ දොර ඇරලා හිමීට ගෙට ගන්නවද මේ ළමයව... ඒත් ඉතිං අයියට සද්දෙ ඇහුණොත් හොඳටම බනී. අයියම කොයි වෙලාවක හරි දොර ඇරලා කෙල්ලව ගෙට ගන්නකං බලං ඉන්නවද... අනේ මොන හිතකිං ඉන්නවද මං ගෙට වෙලා අමා එළියෙ සීතලේ කළුවරේ ඉද්දි... ගෑනු ළමයෙක් නේද...”
සුනන්දා රිදුම් දෙන හිස අතකින් අල්ලා ගත්තාය. නැවතත් සොහොයුරා වෙත යන්නට හා ආයාචනා කරන්නට හිත හදා ගත්තාය. කාමරයෙන් පිටව යාමට පෙර අහම්බෙන් මෙන් ඇගේ බැල්ම ඇඳ වෙත යොමු විය. එකෙණෙහි විමතිය ද කෝපයද ඇය මුළුමනින්ම වෙළා ගත්තේය.
“අමා...” යි ඇය හඬගෑවේ සොහොයුරා තවම නිදිවර්ජිතව පසුවන බව පවා අමතක කර දමමිනි.
“මං නිදි...”
කොට්ටයක් තුරලු කරගෙන ඇ‍ඳේ වැතිර හුන් යුවතිය නිදිබර හඬින් කීවාය.
“කොහොමද ගෙට ආවෙ? කොහොමද දොර ඇර ගත්තෙ?”
“ගේකට දොරෙංම එන්න ඕන කියලා නීතියකුත් දාලද ඔයාගෙ බොස්...? ඇයි පොඩි නැන්දෙ ජනේලෙං... වහලෙං එන්න බැරිද...? පව් සිද්ධ වෙනවද...?”
සුනන්දා දොර වසා දමා විදුලි පහන පවා නිවා දැමුවාය. සිරිමාන්න පැමිණ මේ හිතුවක්කාර කෙල්ල නැවත එළියට ඇද දමන්නට බැරි නැතැයි සැකයෙනි.
“ඈ අමා... මොකක්ද මේකෙ තේරුම...?”
“දැං ඔය තේරවිලි තෝරන්න වෙලාවක් නෑ පොඩි නැන්දෙ... හෙට බලමු.”
කෝපයෙන් දැවෙන ගැහැනිය අඳුරේ වුව තමාගේ ඇඳ මත හිඳ ගත්තාය. එහෙත් එක තැනක නිශ්චලව සිටින්නට බැරි තරමට ඇය නොඉවසිලිමත්ය.
“මං මේ අහස පොළොව ගැටලන්න කල්නා කරනවා කොහොමද ඔයාව ගෙට ගන්නෙ කියලා. ඔයා හොරෙංම ඇවිත් හොඳට නිදි.”
අමාලි හඬ නඟා සිනාසුණාය.
“හිනාවෙන ලස්සන... තාත්තට ඇහුණොත් ආයෙත් දායි එළියට.”
“මට අයියෙක් නැති එක කොච්චර හොඳද... අම්මෝ ඔහොම අයියලට බය නං නංගිලාට අයියලා ඕනම නෑ...”
සුනන්දා නැඟී සිටියේ ඉවසුම් නොදෙන කෝපයෙනි.
සැණෙකින් ආලෝකවත් වූ කාමරය ඉවසිය නොහී යුවතිය දෑස හකුළා ගත්තාය.
“අනේ මොකක්ද පොඩි නැන්දා... මට නිදිමතයි.”
දියණියගේ මැසිවිල්ල නොතැකූ නැන්දණිය මදුරු දැල පසෙකට කළාය. අනතුරුව අමාලිගේ ඇඳ මත හිඳ ගත්තාය.
“අමා.... ඇත්තටම ඔයා කොහොමද ගෙට ආවෙ?”
“ඒක රහසක් පොඩි නැන්දා.”
කෝපයෙන් මේ ඇට්ටර කෙල්ල ජයගත නුහුණු බව ප්‍රමාද වී අවබෝධ කරගත් ගැහැනිය සුසුමක් හෙළුවාය.
“අනේ මංදා... ඔයාට ඔයාගෙ තාත්තා ගැන දුක නැද්ද අමා....?”
අමාලි උඩුකය කෙළින් කළාය. ඇය තවමත් ගෙදරින් පිටවන විට හැඳගෙන හුන් ඇඳුමෙන් පසුවන බව දුටු සුනන්දා නැවතත් කෝපයට පත් වූවාය.
“බලන්න ඉතිං... ඇඳුම් මාරු කරලත් නෑ. අඩු ගානෙ මූණ කටවත් හෝද ගත්තෙ නැද්ද අමා?”
ලබන සතියට...
from silumina sithmalyaya
0 Comments