Header Ads Widget

කොච්චර ඉහ­ළට ගියත් අපි හැම­දා­මත් බිම

30 මාර්තු, 2019
පියෙන් පිය තබා ඉහ­ලට යන අව­දා­නම් ගමන

අපගේ දේශීය ආහාර රටාවේ කලක සිටම පොල්ව­ලට හිමි­ව­නුයේ විශේෂ තැනකි. පොල් මෙරට ජන සංස්කෘ­තිය හා කිඳා­බැස පව­ති­න්නකි. වියළි කොප්පර අඹරා පොල් තෙල් සින්ද ගොනු බැඳි සෙක්කුව අද ගමේ නැත. එහෙත් දළදා පෙර­හරේ තව­මත් කොප්පරා පහන් දල්වති. බුදුන්, දෙවි­යන් අභි­මුව දැල්වෙන පොල්තෙල්

පහ­නෙන් නැගෙන ඉමි­හිරි සුව­ඳට තව­මත් වික­ල්ප­යක් නැත. පොල් පුන්නක්කු සදහා තිබු ඉල්ලුම තව­මත් වෙනස් වී නැත. පොල් ලෙලි දැන් කපා පදම් කොට රට පට­වති. පොල් තෙල් හිස ගල්වති. කැවුම්, කොකිස් සඳහා ද පොල්තෙල් නැති­වම බැරිය. මේ සියල්ල ලැබෙන්නේ ගස් බඩ ගා පොල් කැඩු­වොත් පමණි. ගස් බඩ­ගාන ඔවුන්ට ඇත්තේ දුක හිතෙන කතා­වකි.

වරෙක අත­පය සීරී ලේ ගලයි. පපුව තඩිස්සී වී රිදුම් දෙති. එහෙත් නැව­තු­මක් නැත. පියෙන් පිය නැඟී ඉහ­ළට යද්දී දැනෙන බියත්, යළි පහ­ළට එන­විට දැනෙන සැහැ­ල්ලුවේ තර­මත් දන්නේ ඔවුන්ම පම­ණකි. වසර විස්සක පමණ කාල­යක සිට පොල් කැඩීම රස්සාව කොට­ගත් තඹු­ත්තේ­ගම, අධි­රා­ණි­ගම ගම්මැද්දේ කේ. ඩී. ගාමිණි බොහෝ­දෙ­නෙකු නොදන්නා කතා­ව­කට මුල පිරු­වේය.

“මේක හරිම අමාරු රස්සා­වක්. එක අත­කින් මහ­න්සිය. තව පැත්ත­කින් ලොකු අව­දා­න­මක් අර­ගෙ­නයි රස්සාව කරන්නේ. දවස තිස්සෙම රස්සාව කෙරු­ව­හම හවස් වෙන­කොට

පොල්ල­කින් ගැහුවා වගේ අමා­රුයි. ඒත් මොන අමාරු තිබු­ණත් ආයේ පහු­ව­දාට රස්සාව කරන්න ඕන. නැත්නම් ජීවත් වෙන්න විදි­හක් නෑ. මේ වැඩේ හැමෝ­ටම කරන්න පුළු­වන් වැඩක් නෙමෙයි. මෙහෙම රස්සා­වක් කරන්න වැඩිය කවු­රු­වත් කැම­තිත් නෑ. අපිත් කරන්නේ රස්සා­වක්. ගොඩක් අය ඒක හිතන්නේ නෑ. සම­හරු හෑල්ලු කරලා කතා කර­නවා.”

සම­හ­රුන් දුක් විඳින්නේ කරු­මය නිසා­යැයි කියති. සියල්ල කරු­මය වෙත පවරා නිහ­ඬ­වීම පහ­සුය. ඔවුන් කරන හරිය කර­න්නට වෙනත්

කිසි­වෙකු නැතත්, සමා­ජයේ එත­රම් අව­ධා­න­යට ලක් නොවන, එහෙත් නැති­වම බැරි අව­දා­නම් සහ­ගත මෙවන් රැකි­යා­වල නියැ­ළෙන මොවුන් කරුම ගෙව­න්නන් ලෙස සලකා නිහ­ඬ­වීම යුතුද යන්න ප්‍රශ්න­යකි. අඩි පන­හක් හැටක් උසැති පොල් ගස් මත බඩ ගා බඩ­වි­යත රැක ගැනී­ම­ට­මට පොල් කඩන මිනි­ස්සුන්ගේ කතාව ද එවැ­න්නකි.

කල­කට ඉහත පොල් මෙරට ප්‍රමු­ඛ­තම අප­න­යන භෝග­යක් විය. සම­හර වක­වා­නු­ව­ලදී පොල් ගිනි ගණන්ය. එහෙත් පොල් කැඩීම රස්සාව කොට­ගත් උද­වි­යගේ වටි­නා­කම තුට්ටු­වට වැටී ඇත.

ගිහාන් මධු­රංග බණ්ඩාර විසි හතර හැවි­රි­දිය. සිය පාපැ­දියේ පසු­පස බැඳි ලෑලි පෙට්ටි­යට අවැසි කල­මනා එකතු කොට ගන්නා ඔහු උදෑ­ස­නම නිවෙ­සින් පිට­වෙයි. පොල් පිහිය, තැඹිලි ලණුව, නැති­වම බැරි රෙදි මද්ද, බුලත් මල්ල ආදිය ලෑලි පෙට්ටියේ වෙයි. දවස නිමවී මල හිරු බැස­ය­න­තෙක් ගිහාන් ට නිව­නක් නැත. තඹු­ත්තේ­ගම, කොත්ම­ල්පුර ඔහු පදිංචි ප්‍රදේ­ශයි.

විස්තරේ පත්තරේ දාමු­දැයි ඇසු විට ගිහාන්ගේ දෙනෙත් සතු­ටින් දිදු­ල­න්නට විය. බුලත් කහට බැඳි දසන් දක්ව­මින් ඔහු සිය දින­ච­ර්යාව පැව­සු­වේය.

“මං මගේ පාඩුවේ රස්සාව කර­ගෙන ඉන්නවා. මහ­න්සි­යට වතුර බීපු­ව­හම සම­හර වෙලා­වට කෑම කන්ඩත් බෑ. බඩ පිරිලා. බුලත් විට කන එක දැන් පුරුදු වෙලා. කොයි දේ කෙරු­වත් පරි­ස්ස­මින්

කරන්ඩ ඕන. සම­හරු ගෙද­රට හොයා­ගෙන ඇවිල්ලා එක්ක­ගෙන යනවා. සම­හරු කෝල් කරලා එන්ඩ කිය­නවා. වැඩ­වල අඩු­වක් නෑ. ඒ වගේම තමයි ඉතිං මහ­න්සිය. සම­හර වෙලා­වට පොල් කඩලා දෙනවා. සම­හර වෙලා­වට තැඹිලි බානවා. ඔහොම තමයි දවස ගෙවෙන්නේ. මට මේ රස්සාව කර­නවා කියලා ලැජ්ජා­වක් නෑ. ආඩ­ම්බ­රේ­කුත් නෑ. මං දන්න දේනේ කරන්නේ. සම­හරු

නම් හෑල්ලු කරලා කතා කර­නවා. හැබැයි ඉතිං ඒ අය­ටත් පොල් ගෙඩි­යක් කඩා­ගන්ඩ අපි නැතිව නෑ. පත්තරේ දාන එක හොදයි ගොඩක් වෙලා­වට ජීවත් වෙන්ඩ දුක් විඳින අපි වගේ මිනිස්සු

ගැන මේ කාලේ පත්තර වල යන්නේ නෑනේ.”

අප සමා­ජ­යක් ලෙස කොත­රම් නම් පසු­ගාමී තැනෙක පසු­වේද යන්න වටහා ගැනී­මට මේ මිනි­සුන්ගේ කතාව ද මනා නිද­සු­නකි. මර­ණය අතින් ගෙන ගස් බඩ­ගාන මොවුන්ගේ දහ­දිය හෙට්ටු කිරී­මට

තරම් ඇතැ­මකු අකා­රු­ණි­කය. ඔවුහු දින­කට සැත­පුම් ගණ­නක් පොල් ගස් මත ඇවිද යති. ජීවි­තය සොයති. වැසි සමයේ ජීවි­කාව අහිමි වන්න­වුන් අතර ගස් නැඟ පොල් කඩ­න්නෝද වෙති.

දින ගණ­නක් එක දිගට අල්ලන වැස්ස ඔවුන්ට බාධා­වකි. වැසි දියෙන් තෙත­බ­රි­යම් වී දිය සෙවළ බැඳි ගස් බඩ­ගා­නුයේ වෙන­කක් කළ නොහැකි නිසාය. සහල්, තුන­පහ, එළ­වළු කළ­මනා, බෙහෙත් හේත්, දරු­වන්ගේ විය හිය­දම් මේ සිය­ල්ලක් ජීවිත අව­දා­නම අම­තක කර­වයි.

තඹු­ත්තේ­ගම, කොත්ම­ල්පුර කේ. ජී. නව­රත්න ද කලක සිට පොල් කැඩීමේ නියුතු අයෙකි. සියලු කම්ක­ටොලු මැද ඔහුගේ වෙහෙ­ස­කර මුහුණේ ඇඳී ඇත්තේ ළෙන්ගතු සින­හ­වකි.

“උදේම වැඩ පටන් ගත්ත­හම ටිකක් ලේසියි. මං උදේ හය හමාර විතර වෙන­කොට ගෙද­රින් එනවා. ලේසි වැඩක් නෙමෙයි. ඒත් වෙන මොනවා කරන්න ද? අපි නැත්නම් මනු­ස්ස­යෙ­කුට හදි­සි­ය­කට පොල් ගෙඩි­යක් කඩා­ගන්න කෙනෙක් දැන් ගම්වල නෑ. අන්න එත­කොට නම් අපේ වටි­නා­කම දැනෙ­නවා. ඒත් ඒක ගොඩක් අයට මතක හිටින්නේ ටික වෙලා­වයි. සම­හරු වතුර ටික­ක්වත් දෙන්නෑ. ගහ­කට නගින්න ගන්නේ පොඩි ගාණක්. ඒත් සම­හරු ඒකත් වැඩියි කිය­නවා. ඒ අය හිතන් නෑ අපිත් ජීවත් වෙන්න මේ දඟ­ලන්නේ කියලා.”

දව­ස­කට පොල් ගස් කීය­කට විතර නගි­නව ද ? මම ඇසු­වෙමි.

“අනේ ඒක නම් හරි­යට කියන්න බෑ. සම­හර දව­ස්ව­ලට ගස් දහ­ය­කට පහ­ළො­ව­කට නගි­නවා. ගස් තිහ හත­ළිහ නගින දව­සුත් තියෙ­නවා. එත­කොට ඉතිං හොද ගණන්.”නව­රත්න කීය.

උඩට යද්දි බයක් දැනිලා නැද්ද ?

“දැන් පුරු­දුයි. ඒත් පොඩ්ඩ බැරි­වු­ණොත් ඔක්කොම ඉව­රයි.”

පොල් ගහ­කට නැග්ග­හම කීයක් හම්බ වෙනව ද ?

“රුපි­යල් හැත්තෑ­වයි.”

මහ­න්සි­යට හව­සට මොකද කරන්නේ.

“දැන් හැම­දේම නව­ත්තලා ඉන්නේ. ඒකෙන් වෙන්නේ සිහිය විකල් වෙන­එක විත­රයි.”

පොල් පිහි­යත්, දෙපා ලන මද්දත් ගෙන හිමි­දි­රියේ නිවෙ­සින් එන ඔවුහු හිරු අව­රට යන්නට මත්තෙන් පොල් ගස් පන­හ­කට, හැට­කට නගිති. මෙවැනි අව­දා­න­ම්ස­හ­ගත වෘත්තී­න්වල යෙදෙ­න්න­වුන්ගේ ජීවිත සුර­ක්ෂිත කිරීම සඳහා කවර හෝ වැඩ­පි­ළි­වෙ­ළක් වේදැයි අපි නොද­නිමු.

“අපේ රස්සාව ගැන කියලා අපිව හෑල්ලු කරන්ඩ එපා. මට නම් හොඳ­ටම විශ්වා­සයි අපෙන් පස්සේ ආයේ නම් මේ රස්සාව කරන්ඩ කෙනෙක් ඉතුරු වෙන්නේ නෑ.” ඔහු අව­සා­නයේ අපට කී කතාව එයයි.

ඩබි­ලිව්. ප්‍රදීප්
ඡායා­රූප තඹු­ත්තේ­ගම විශේෂ



from silumina sithmalyaya

Post a Comment

0 Comments

'; (function() { var dsq = document.createElement('script'); dsq.type = 'text/javascript'; dsq.async = true; dsq.src = '//' + disqus_shortname + '.disqus.com/embed.js'; (document.getElementsByTagName('head')[0] || document.getElementsByTagName('body')[0]).appendChild(dsq); })();