කලණට මොක ද වුණේ?, කැලේට අතහැරිය ද?, මහ වසවර්තියෙක්ලු නේද?, මං ගැන කියපු කතා නම් ඉවරයක් නැහැ. ගෙවුණු දවස් ටිකේ රටේ හැමෝම වගේ මං ගැන කතා වුණා.“අනේ අපොයි” කිව්වා. ටිවීවල පත්තරවල මං ගැන හුඟක් දේ පළවුණා. අවුරුදු ගාණක් මං ගැන හොයපු බලපු නැති අය එකපාරටම මා ගැන කතාවෙන්න ගත්තා.
පුදුමයි!.
මගේ අයිතිකාරයෝ කියන්න ගත්තේ මං මහ දරුණුයි කියලා. ඇත්ත මං දරුණුයි තමයි. කවුද මාව දරුණු කළේ. කැලේ ගහකොළ අතර ඇවිද ඇවිද හිටපු මාව සිදාදියට ගෙනාවේ ඇයි. අපිට උරුම කැලේ, නිදහසේ ඉන්න නැති වුණාම තරහා යනවා තමයි. ඒ මදිවට කකුල්වලට දම්වැල් දාලා. ඒවා කකුල් වලටම ඇළිලා, තුවාල වෙලා ලේ එනකොට, රිදෙන කොට මම කාටද කියන්නේ. කවුරුවත් ඇවිල්ලා මගේ කකුල් දෙක දිහා බලලා ඇයි කියලා ඇහුවේ නැහැ. අවුරුදු ගාණක් තිස්සේ මං වින්ද දුක දන්නේ මං විතරයි. මොනවා වුණත් ලස්සනට සැරසිලා මහා උජාරුවෙන් පෙරහරේ ධාතු කරඩුව වඩම්මපු එක විතරයි මට තිබුණු එකම සැනසීම.
අපේ පරම්පරාවේ අය දවසට කිලෝ මීටර් පනහකට වැඩිය කැලේ ඇවිදිනවා. අවුරුදු ගාණක් තිස්සේ එකම ගහක බැඳලා හිටපු මම දන්නේ ඒ ගහ වටේ පරිසරය ගැන විතරයි. අව්වට වේලෙමින් වැස්සට තෙමෙමින් හිටපු මට දැන් රිදියගම සෆාරි උද්‍යානයේ ගෙවන ජීවිතය හරියට දිව්‍යලෝකේ ගියා වගේ.
මං දන්නවා දැන් කවුරු කවුරුත් මට හිනාවෙනවා ඇති. ‘සෆාරි’යට ආව ගමන් අලි කෙල්ලෝ යාළු කර ගත්තා කියලා. ඇත්තම කිව්වොත් අසරණ වෙලා හිටපු මාව මෙහාට ගේන්න හැමෝම යෝජනා කළාම මගේ හිත ගැස්සුණා. නන්නාඳුනන පැත්තකට කොහොම එන්නද? කියලා.
මට මතකයි මං පුංචි කාලේ පින්නවලින් මාතර දෙවිනුවරට එද්දි ආවෙත් බයෙන් බයෙන්. හැමෝම මං දිහා බැලුවේ සැකෙන්. හිතාගෙන ඉන්නේ මම කිසිම අණක් ගුණක් නොදන්න අලියෙක් කියලනේ. මම මෙහෙම හිටියට බොහෝම ලැජ්ජාකාරයා. පෙරහරක යද්දි වුණත් අලි කෙල්ලෝ දිහා බැලුවේ හොරෙන්. ආදරේ ගැන නොහිතුණාම නෙමෙයි. එත් ඉතිං එක තැනකට කොටුවෙච්ච මං මගේ දුක ගැන හිතනවා ඇරෙන්න ආදරේ ගැන කොහොම හිතන්නද. දම් වැල්වලින් ගස් බැඳලා ඉන්නකොට මට තරහා යනවා. ඒ වෙලාවට තමයි වැදෙන කෙනෙකුට වැදියන් කියලා පොලු කෑලිවලින් ගහන්නේ. ඇත්තම කිව්වොත් සෆාරියේදි මට එහෙම කරන්න හිතෙන්නේ නැහැ. මම දැන් මගේ වැදගත්කම පෙන්නන්න ඕන. ආදරයක් ගැන කිසිම දවසක නොහිතපු මට දැන් අලි කෙල්ලෝ තුන්දෙනෙක්ම ඉන්නවා. තිලකා ,කාන්ති හා දිනුදා මගේ පාළුවට කාන්සියට දුක නිවන්න මගේ ළඟ ඉන්න එකම මට සැනසීමක්. පොඩි ප්‍රශ්නෙකට තියෙන්නේ ‘පින්නවලයා’. එයා ළඟදිම පින්නවල අලි අනාථාගාරයට යවනවා කියලා තමයි කියන්නේ. ජීවකයි ඉසිරයි තාම කොලු ගැටව්. අවුරුදු තිහක් තිස්පහක් වෙන මේ මා එක්ක එයාලට හැප්පෙන්න බැහැ. අලි මදිවට හරක් කිව්වා වගේ දෙහිවලින් ගෙනාව අප්‍රිකාවෙ එකෙකුත් මෙහෙ ඉන්නවා. මේ මොනවා වුණත් දැන් මගේ හිත ආදරයෙන් පිරිලා. මටත් හැඟිම් දැනීම් තියෙනවා කියලා දැනෙනවා. තුවා‍ලවලින් දැනෙන වේදනාව අඩුවේගන යනවා. කකුල් දෙකම සනීප වුණාට පස්සේ මට තව සුවය දැනේවී. දැන් මාව බැදපු දම්වැල් වෙනස් කරලා. ටිකෙන් ටික සනීප වුණාම, මගේ මුරණ්ඩු ගති අඩුවුණාම මාව කැලේට යවනා කියලා තමයි හැමෝම කතා වෙන්නේ.
පශු වෛද්‍ය මහත්තුරුයි වනජීවී මහත්තුරුයි නොහිටින්න මගෙ කකුලට මොනවැයින් මොනවා වෙන්න තිබුණද දන්නේ නැහැ. දැන් මගේ ජීවිතයට ආරක්ෂාවක් දැනෙනවා.
අපොයි දෙයියනේ! මාධ්‍ය ආයතනවල ඇත්තෝ ඉස්සෙල්ලම තම තමන් මං ගැන රටට හෙළිකළා කියලා එක දාගන්න හදනවලු. අනේ දෙයියනේ මුන්දැලා මාවත් මාකට් කරනවා නෙව. මොනවා වුණත් කමක් නැහැ මගේ ජීවිතයට සැනසීමක් ලබා දෙන්න උදව් වුණු හැමෝටම මෙන්න මගේ ආචාරය කිව්වා..
ඉසවි
0 Comments